Անհատույց խոստովանանք

Գնում ենք հյուսիս՝

թողած շապիկները բառերի,

որ մանկան մաշկի պես են բուրում,

թողած ողորմությունը հեգնանքի,

որով պատսպարվել ենք թվացյալ հնձաններում՝

մենությունը գրկած:

Թողած մեղեդին, որի մեջ իմ, քո, բոլորիս աչքերն են՝ թռիչքներից առաջ,

և գույները, որոնց մատների մեջ ժամանակը դառնում է առաձգական:

Գնում ենք...

Մեր հետքից՝

անտառները, ուր քաղցրանում է մեղքը՝

սերմնացանի աչքից հեռու,

ծովերը, որ վախենում են վախճանից մեր ինքնության,

անապատները, որ թալկանում են մեղեդու բույրից,

և Լեռը, ում փեշերի տակ մարմրում են մեր հուշերի ստվերները:

Գնում ենք հյուսիս,

ուր մարմինը թափանցիկ է, ու հոգին՝ ջրհոսի մատույցներում,

ուր սերը կաթում է կարոտի բեկորներից՝

իբրև անհատույց խոստովանանք,

ուր չասված բառերը մարգարիտներ են,

որ այլևս ոչ ոք չի կրելու

ժամանակի նեղլիկ ու փոշոտ

փողոցներում:

Սոս Մնացականյան

Մեկնաբանություններ